หลังจากห่างหายจากการเขียนบทความมานานแสนนาน...มากๆ หรือเรียกว่าไม่ได้แตะเลย บางครั้งก็อยากเล่าสิ่งทีี่พึ่งเกิดขึ้น... อย่างน่าตกใจ
เหตุผลการเดินจากไปของชีวิต การลดความรู้สึกที่เอาออกไม่ได้  หรือเรียกว่า การฆ่าตัวตาย การปลดปล่อยตัวเองออกจากสิ่งที่อยู่ ณ จุดๆนี้

======================== เกริ่นมาขนาดนี้เราจะขอไม่กล่าวว่าทำไมถึงพิมพ์สิ่งนี้ออกมา แน่นอนมันมีที่มาที่ไปที่อยากจะเล่า

ความรู้สึกแรก... ทำไมบางคนถึงเลือกที่จะจากโลกนี้ไปอย่างง่ายดาย ชั่ววูบงั้นรึ? หรืออื่นๆ นั่นไม่ใช่หรอก มันมีเหตุผลแน่นอน... จากความรู้สึกที่ประสบมา

ซึ่งไม่รู้จะทดแทนความรู้สึกของใครได้ไหม  การที่เราตัดสินใจเดินทางไปสู่ความว่างเปล่าซึ่งเป็นสิ่งที่คนทั่วไปอาจจะกลัวเพราะมันคือสิ่งที่ไม่รู้... แต่สำหรับบางคนนั้น

การไม่รู้สึกอะไรเลยย่อมเป็นสิ่งที่ดีกว่า และนั่นล่ะจึงเป็นที่มาของความสวยงามของความว่างเปล่าหรือโลกหลังความตายนั่นเอง

โอ้..พิมพ์มาขนาดนี้ จะมีใครห่วงอะไรกะเราไหม? ขอบอกเลยไม่ต้องห่วงเรายังคงมีเครื่องค้ำจุนตนเองอยู่.....ดังนั้นมิต้องห่วง...

กล่าวมาถึงตรงนี้ จะเล่าให้ฟังว่าทำไมบางคนถึงเลือกจะไปสู่ความว่างเปล่านั้นซึ่งสวยงามจังเลย...♥  เราขอใช้ความคิดส่วนตัวมาประกอบนะซึ่งไม่รู้จะตรงใจใครไหม

อย่างที่เราบอกก่อนหน้า "การไม่รู้สึกอะไรเลยย่อมดีกว่า"   ในภาวะของคนที่ต้องการเดินไปสู่ความว่างเปล่า ทำไมถึงมีความคิดนี้ออกมา ใช่แล้ว..ความรู้สึกมีหลากหลายมากมาย ทั้งดีใจและเสียใจ
ทั้งสุขและทุกข์ ทั้งอื่นๆมีให้เลือกสรร แต่สำหรับบางคนการที่ต้องวกวนอยู่กับความรู้สึกจุกในอกพูดไม่ได้คายไม่ออก ทั้งที่พูดออกไปก็อาจจะได้คำตอบเดิมๆที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
อีกทั้งอาจแสดงความอ่อนแอที่บางคนหรือบางกลุ่มอาจมองว่าน่าสมเพชได้รวมถึงตัวผู้แสดงเองอาจจะรังเกลียดด้วย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ความรู้สึกนี้ยังคงวกวนและจุกในอกเสมอเพราะเราไม่สามารถแสดงอะไรออกมาได้เลย...มันจึงเป็นที่มาว่า "อย่าได้รู้สึกอีกเลย" จนนำไปสู่เห็นความสวยงามของความว่างเปล่าเบื้องหน้า การไม่รู้สึก ไม่รับรู้ ไม่ต้องเข้าใจอะไร นั่นคือทางออกที่ดีที่สุด...   ใช่แล้ว..คือทางออกที่ดีที่สุด... เป็นทางออกที่สมเหตุผลที่สุดและตัดสินใจดีที่สุดในการเดินทางนั่นเอง

มันจึงทำให้เกิด...ความว่างเปล่าที่สวยงาม...  มันจะสว่างหรือมืดเราก็ไม่รู้ มันจึงเป็นสิ่งที่น่าสนใจในการเดินทางสำหรับผู้ไม่อยากรู้สึกอะไรอีกต่อ...

==========================================================================================

พูดถึงขนาดนี้...พิมพ์ถึงขนาดนี้ ถามตัวแนนหรือเรานั้นเข้าใจอะไรไหม? เราอาจไม่ถึงจุดที่อยากส่องความสวยงามนั้น แต่เราเคยได้รับรู้ความรู้สึกนั้น
ความรู้สึกที่ว่า "อย่าได้รู้สึกอะไรอีกเลย"  ทุกสิ่งทุกอย่างมันจุกในอก จะพูดก็ไม่ได้จะคายก็ไม่ได้ ความรู้สึกทีวกวนคือการจมดิ่งถึงเหตุความล้มเหลวในช่วงชีวิตที่ผ่านมา
เหตุผลที่เกิดขึ้นในหัว "ทำไม? และทำไม?" คำถามมากมายที่ขึ้นต้นด้วยทำไมในในที่สุดก็ ลงเอยด้วย "ทำไมต้องรู้สึกทำไมต้องอยู่ต่อ" จวบจนเวลานั้นเกิดขึ้น...
ความรู้สึกปรางอยากจะหายานอนหลับเป็นกำมือมาทาน จะสื่อสารกับใครก็คงจะมีหลายเหตุผลหลายสิบคำพูด ไม่มีจุดที่ลงตัวแน่นอน ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนัั้นคือการปล่อย "โฮ" อย่างรุนแรงฟูมฟายอย่างเงียบๆอย่างไร้เหตุและผล...จุดปิดก๊อก...ที่ตอนเราและทุกคนวัยเด็กได้เคยกระทำมา เราเจ็บเราก็ร้อง  เราป่วยเราก็๋ร้อง เราอยากมีชีวิตเราก็ร้อง...   ถ้าความรู้สึกจุกแน่นนั้นมันปวดร้าวมากเกินกว่าจะรับได้ก็งอแงอย่างเงียบๆเช่นทารกที่ไร้เหตุผล... น้ำตาและการร้องไห้มันเป็นเครื่องมือเดียวที่สร้างขึ้นได้ไวและขัดกรองได้ไวที่สุด 

โอ้... อ่านมาขนาดนี้ หลายคนอาจจะมองว่าไร้สาระชะมัดเข้าใจคนที่อยากจะไปสู่ความว่างเปล่าได้ดีขนาดนั้นเชียวรึ...?

ถ้าจะให้เราตอบ เราจะตอบว่าเราไม่ได้เข้าใจอะไรขนาดนั้น เพียงแค่พิมพ์ออกมาเฉยๆ จะอ่านไม่อ่านก็แล้วแต่...

แต่สิ่งที่อยากจะถามคือ  "คุณเคยทำตัวไร้สาระครั้งสุดท้ายในชีวิตเมื่อไหร่?"   การปลดปล่อย ร้องดังๆ ไร้สาระ คนบ้าคนหนึ่งในที่เงียบๆของเรา

เพ้อเจ้อ โลกแห่งความว่างปล่า จิตนาการโลกหลังม่านมืด หรือช่างมันแล้วปล่อยโฮสุดเสียง นั่นคือการทำตัวไร้สาระอย่างหนึ่ง  ถึงมันไมไ่ด้ช่วยได้เยอะ

แต่ก็ช่วยเยียวยาได้บ้าง....แค่ซักครู่ ยืดระยะเวลาในการคิดถึงการเดินทางไปสู่ความว่างเปล่านั้น... มันก็แค่ยืดเวลา... แต่อย่างน้อยก็ได้คิดล่ะนะ... นั่งคิด นอนคิด กลิ้งไปกลิ้งมาคิด...  การได้คิดคือการมีชีวิตอยู่และจงอย่าลืม คิดมากๆเครียดใช้พลังงานเยอะ จงไปแดก!!! แดกเท่านั้น!! (จบมันดื้อๆนี่ล่ะ พิมพ์สดนี่วะ)