กฎการแลกเปลี่ยน ทำไมจู่ๆแนนถึงเขียนบทความนี้ขึ้นมา... มันอาจเป็นช่วงภาวะที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ บนเวลานี้ หรือเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา ไม่ขอยกตัวอย่างแต่ถ้าเราคิดซักนิดจะเข้าใจ...ว่ากฎการแลกเปลี่ยนมีจริง
ทุกคนหลีกหนีไม่เคยพ้น... ไม่มีใครที่ให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทนกลับมา แม้แต่พระหรือเจ้าก็ตาม...  กฎว่าด้วยการแลกเปลี่ยน ไม่ได้หมายถึงการเงินหรือสิ่งของอย่างเดียว
แต่รวมไปถึงภาวะจิตใจ ภาษีสังคมหรือการแลกเปลี่ยนสิ่งที่ขาดหายของคนแต่ล่ะคน  อาทิเช่นอีกคนเก่งด้านการค้าอีกคนเก่งด้านศิลปะ ต่างคนต่างมีเหตุผลที่ต้องแลกเปลี่ยนกันก็จะมาเจอกันเป็นต้นนี้คือตัวอย่างของการทำงาน แต่ถ้าเราเจาะลึกไปทางด้านจิตใจล่ะ? กฎการแลกเปลี่ยนทางด้านจิตใจคืออะไร?   การให้ทางความรู้สึก แลกเปลี่ยนความเห็น การตอบโต้หรือการตอบสนองไม่ว่าทางวาจาหรือร่างกายก็ล้วนคือการแลกเปลี่ยนทั้งสิ้น แม้กระทั่งที่เรากำลังยกตัวอย่างเรื่องทำบุญปากบอกว่าเราไม่หวังอะไรแต่ในใจเราหวังว่าความดีจะสนองมาหาเราเข้าซักวัน ก็เหมือนพระที่ให้ เหมือนพระเจ้าที่ให้คำสอน ถึงไม่หวังให้สำเร็จก็หวังแค่ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนบ้างซักวัน...

อ่าวกล่าวมาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับหัวข้อ "แลกเปลี่ยนที่มาด้วยภาวะ...?"  ต่างๆที่ว่าคืออะไร?การแลกเปลี่ยนมีทั้งดีและไม่ดี แลกเปลี่ยนที่ดีคืออะไร ถ้าเน้นการให้เป็นหลักต้นการแลกเปลี่ยนว่าด้วยให้ไปและ"รอ"เวลาคือการแลกเปลี่ยนทางจิตใจ    การแลกเปลี่ยนที่สองที่ทุกคนค่อนข้างใช้กันมากการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมส่วนมากจะใช้กับคนที่รู้จักกันมากกว่าคนที่เข้าใจกัน กฎของการแลกเปลี่ยนนี้มีทั้งด้านการเงิน สิ่งจับต้องได้(กาย/สิ่งของ) หรือความรู้สึก วาจา และคารม ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นกับการแลกเปลี่ยนกับคนที่เรารู้จักมิใช่คนที่เข้าใจ หากวันหนี่งกฎการแลกเปลี่ยนว่าด้วยคนรู้จักกันแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันเริ่มไม่เท่าเทียมสิ้งที่เกิดขึ้นคือ...อารมณ์จะเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องนั่นล่ะที่จะบ่งบอกถึงหัวข้อของภาวะ ทำไม?หลายครั้งที่มีการฆ่ากัน ต่อย ตบ ตี ทำร้าย นินทาหรืออื่นๆเกิดขึ้น เพราะกฎของการแลกเปลี่ยนที่ไม่เท่าเทียมของคนที่รู้จักกันแต่ไม่ใช่คนที่เข้าใจกัน จึงทำให้เกิดภาวะความไม่เท่าเทียมได้เร็วขึ้น... ว่าด้วย"คนรู้จัก"กับ"คนเข้าใจ" ไม่ใช่หมายถึงคนที่อยู่ตรงหน้าเราเสมอไปหรือคนอื่น แต่มันเป็นนัยยะความหมายถึงตนเองได้เช่นกัน
ถ้าเราเข้าใจตนเองเราจะเข้าใจคนอื่น   ถ้าเราไม่เข้าใจตนเองทำได้แค่รู้จักตนเองเราก็จะรู้จักแต่คนอื่น ทำไมแนนถึงคิดเช่นนี้?  ถ้าหากเราเข้าใจตนเองจริงๆเราจะเข้าใจและเห็นใจผู้อื่นเหมือนกัน ดั่งเรารักชีวิตเราเขาก็ต้องรักชีวิตเขา เราเข้าใจว่าต้องเลือกเขาและเธอก็ต้องเลือก   ถ้าหากเราทำได้เพียงรู้จักแค่ว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่เราจะไม่รู้ว่าอีกคนคือใครเราอาจจะเดินไปด้วยความเห็นแก่ตัวอย่างแรงกล้ารุ้จักตัวเองเพียงชั่ววูบแล้วไปกระทำต่อผู้ที่รู้จักหรือเคยรู้จัก... หลายต่อหลายครั้งคนเข้าใจจะกลายเป็นเพียงคนรู้จักเพียงเพราะว่ากฎของการแลกเปลี่ยนที่ไม่เท่าเทียม เราต้องมานั่งคิดว่าที่เรานั้นเกิดภาวะไม่พอใจ ภาวะโกรธ ภาวะครุ่นคิดต่างๆ มาจากตัวเราที่เข้าใจหรือแค่รู้จักเท่านั้น? ถ้าเรามั่นใจว่าเราแลกได้แค่ไหน? ให้ได้เท่าใด? นั้นล่ะคือความเข้าใจในตัวเราและผู้อื่นจริงๆ